
Vlaams minister van Mobiliteit, Openbare Werken, Havens en Sport

Kruimelpad
Quota zijn niet de sleutel tot sleutelposities / Opinie De Tijd
Staatssecretaris Marie-Colline Leroy (Ecolo) wil dat niet alleen de raden van bestuur, maar ook de directiecomités van beursgenoteerde bedrijven voor minstens een derde uit vrouwen bestaan. Van een Staatssecretaris voor gendergelijkheid en Gelijke Kansen mogen we net iets meer respect verwachten dan deze denigrerende betutteling. Gelijkheid voor de wet, niet door de wet; hadden we dat al niet sinds de Verlichting afgesproken?
Het einde van het man-daat?
Alles staat of valt met gelijke kansen, rechten en plichten voor iedereen. En met iedereen bedoel ik wel degelijk iedereen: mannen, vrouwen, hetero, holebi, jong, oud, autochtoon, allochtoon, gelovig of niet, mensen met een beperking… Het lijstje is gelukkig eindeloos. Een inclusieve samenleving biedt kansen aan elkeen. Aan iedereen om die kansen dan ook te grijpen. Het klopt dat op de werkvloer vrouwen hier een inhaalbeweging hebben moeten maken. Oprechte hulde is hier op zijn plaats aan de vele “voormoederen” die succesvol gestreden hebben voor onder andere algemeen stemrecht – pas ingevoerd in 1948! – en het kunnen openen van een eigen bankrekening – pas ingevoerd in 1976, amper drie jaar voor mijn geboorte…
Er is een lange weg afgelegd, maar inmiddels zijn we wel al 23 jaar in de 21e eeuw aanbeland. Is het niet hoog tijd dat we dat onnozele en vooral kunstmatige hokjesdenken rond sekse achterwege laten? Is het niet hoog tijd om rekening te houden met de simpele realiteit dat vrouwen zowel als mannen simpelweg mensen zijn met veel passie voor leven, familie, vrienden, hobby’s… maar ook voor een job. Dat vrouwen op de werkvloer even talentvol én ambitieus als mannen kunnen zijn. (Als het ‘kunnen’ verdwijnt heeft dat mijns inziens meer met nurture dan met nature te maken.)
Wie kansen grijpt en succesvol verzilvert verdient daarvoor het grootste respect. Onafgezien van sekse. Gaan we het woord ‘mandaat’ binnenkort ook ineens vervangen door ‘persoondaat’? Quota hebben hier net het tegenovergestelde effect. Een mandaat in een raad van bestuur mag en kan niet de bijklank krijgen dat dat verdiend is door toevallig als vrouw – voor sommigen lichtjes absurd als ‘persoon met een vagina’ omschreven - geboren te zijn. Quota zijn niet de sleutel tot sleutelposities, wel merites.
Goedkoop plexiglas
Sta me toe meteen een kat een kat te noemen. Nee, ik ben geen fan van een ‘Dag van de vrouwelijke ondernemer’. Nee, ik ben geen fan van women-only-netwerken. Nee, ik ben geen fan van de idee dat het wenselijk zou zijn dat je als vrouwelijk toptalent na het krijgen van kinderen je carrière een hele tijd op het lager pitje moet zetten en dat je enkel zo een goede moeder kan zijn. Om dan later de loonkloof niet meer te kunnen dichten… Tenzij dit natuurlijk een eigen keuze is. Samen kinderen hebben is samen voor de kinderen zorgen en dus samen afspraken maken waar elke partner zich goed bij voelt. Niks mis om die boodschap aan alle kinderen, jongens én meisjes mee te geven… Laat de invulling en het uitstippelen van een carrière vooral steunen op vrije keuze, gefaciliteerd door voldoende flexibiliteit op de werkvloer.
Bedrijven zijn gediend met straffe directiecomités en even straffe raden van bestuur. Laat ze die vooral zelf samenstellen met de allerstrafste koppen onafgezien van sekse. Ik zie alle leden (zowel de mannen als de vrouwen) in de twee raden van bestuur die ik zelf voorzit als één voor één inhoudelijk bijzonder sterke figuren die hun eigen carrière zelf hebben uitgebouwd. Federaal staatssecretaris Leroy ziet haar quotumvoorstel voor directiecomités en raden van bestuur als een tijdelijke maatregel ‘die kan worden afgeschaft zodra het glazen plafond is doorbroken’. Dat glazen plafond, beste mevrouw Leroy, vervangt u met goedkoop plexiglas. Dat schuift u tussen zij die omwille van het quotum een sleutelpositie bekleden en de ‘anderen’.
Slaapwandelende wokewaanzin
Als inclusie een werkwoord is, is gelijkheid dat al evenzeer. Wie hierin echter een al te dwingende hand wil hebben, creëert een slachtofferrol. De ongelijkheid is een onrechtvaardigheid die willens nillens rechtgetrokken moet en zal worden! Ecolo-partijvoorzitter Jean-Marc Nollet beweerde: ‘Woke is het idee om wakker te worden en wakker te blijven, om oplettend te zijn, en om alle vormen van onrechtvaardigheid te bestrijden, vooral die tegen vrouwen.’ Wel, beste groene vrienden, er zijn genoeg talentvolle en ambitieuze vrouwen die zelf al heel lang wakker hun carrière in eigen handen nemen. En al zeker niet de naam willen hebben dat ze al slaapwandelend zo ver zijn geraakt.
Dat de ene anders naar een carrière kijkt en die invult dan de andere; het zal allemaal wel, maar het is niet aan de staat om hier zelf de lijnen uit te zetten. Vrouwen reduceren tot een clubje hulpelozen die verplicht een duwtje in de rug nodig hebben om hogerop te geraken? Komaan, hoe neerbuigend, discriminerend, vastgeroest is dan je denkpatroon? En dat voor een staatssecretaris voor Gendergelijkheid, Gelijke Kansen en Diversiteit. Quota om minstens een derde vrouwen in een directiecomité te krijgen en om het quotum voor raden van bestuur nog op te trekken om deze vrouwen ‘de kans te geven om zich ten volle te ontplooien in hun carrières”, zoals mevrouw Leroy aanhaalt, is allesbehalve bevorderlijk voor de aanvaarding én het respect voor vrouwen op deze sleutelposities. Het is al even contradictorisch als meewandelen in een betoging voor gendergelijkheid, waarbij de deelname van mannen verboden is, zoals Leroy’s voorgangster Sarah Schlitz in 2021 deed.
